เวลาแบบใหม่ในสยาม: นาฬิกา ปฏิทิน และการก่อรูปรัฐสมัยใหม่

Abstract

This thesis would like to portray the transformation of time in Thai Society, especially through the introduction of the mechanical clock standard-time between the 1920s-1950s. It argues that the 1920s was marked as the beginning of the official synchronization of nationnal time with global time, as a result of Siam's participation in the international Prime Meridian Conference in London, Great Britain, in 1918. Since then, the mechanical clock time started to have a great influence in Thai people's every aspect of life, generating from the varieties of the state's policies and apparatus. After the revolution in 1932, the revolutionary goverment continued to project the mechanical time as obviously seen in the implantation of the punctuality ethics in the citizen's mind; especially the declaration of the state Mandate no.11 by The Phibunsongkram government which required the people to sychronize their lives with the hand of mechanic clock, and instructed that their daily lives should be partioned into 3 modules, 8 hours each: work time, recreation time, and bedtime.

วิทยานิพนธ์ชิ้นนี้ต้องการที่จะเเสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงความคิดทางเวลาในสังคมสยามไทย โดยเฉพาะนับตั้งเเต่มีการเริ่มปฏิบัติใช้เวลามาตรฐานนาฬิกากลในช่วงทศวรรษ 2460-2500 ทั้งนี้ ในช่วงทศวรรษ 2460 นับว่าเป็นจุดเริ่มต้นของการผสานเวลาของไทยเข้ากับเวลาโลกหรือเวลาสากล อันเป็นผลจากการที่รัฐบาลเข้าร่วมการประชุมนานาประเทศว่าด้วยอุทกศาสตร์ ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ ในช่วงปี พ.ศ.2462 จึงทำให้ตั้งเเต่นั้นมาเวลานาฬิกากลเริ่มมีอิทธิพลต่อการดำเนินชีวิตของผู้คนในสังคมไทย ดังจะเห็นได้จากการที่รัฐบาลเริ่มปลูกฝังความคิดทางเวลาแบบใหม่ หรือการให้ความสำคัญเกี่ยวกับการตรงต่อเวลา ลงในประกาศรัฐนิยมฉบับที่ 11 โดยเริ่มเข้ามาควบคุมจัดสรรเวลาในหนึ่งวันของประชาชนออกเป็น 3 ส่วน ส่วนละ 8 ชั่วโมง คือ เวลาทำงาน เวลาพักผ่อน เเละเวลานอน เป็นต้น