Thailand's China Policy, 2014-2019: Balancing, Bandwagoning or Hedging?

Abstract

Under the governance of the National Council for Peace and Order (NCPO), Thai foreign policy has been subject to significant scrutiny, with allegations of excessive alignment with China, a rising major power. Critics have contended that the NCPO's administration compromised Thailand’s security interests in favor of accommodating Chinese demands. However, through the application of hedging theory as an analytical lens, this study posits that such criticisms are misplaced. The NCPO’s policy toward China should instead be interpreted as a nuanced hedging strategy, designed to navigate potential threats stemming from the inherent uncertainties of international politics, while simultaneously capitalizing on the strategic benefits of its engagement with China. This hedging approach was fundamentally motivated by the regime’s imperative to bolster its own legitimacy.

นโยบายต่างประเทศของไทยภายใต้รัฐบาลคณะรักษาความสงบแห่งชาติ (คสช.) ต่อจีน มักถูกวิจารณ์ว่าเป็นการปรับแนวทางการเมืองเข้าหาจีน ในฐานะชาติมหาอำนาจที่กำลังทะยานขึ้น บ้างก็ว่าไทยยอมประนีประนอมกับจีน โดยแลกกับความมั่นคงของชาติ อย่างไรก็ตาม ด้วยการใช้ทฤษฎีป้องกันความเสี่ยง (hedging theory) เป็นกรอบการวิเคราะห์ งานวิจัยนี้พบว่า รูปแบบนโยบายไทยต่อจีน หรือ พฤติกรรมรัฐ นั้นหาได้เป็นเช่นนั้นไม่ ตรงกันข้ามกลับมีการปฏิบัตินโยบายที่ก่อผลกระทบสวนทางกัน ซึ่งอาจเรียกว่า “ป้องกันความเสี่ยง” (hedging) เพื่อลดภัยอันตรายจากความไม่แน่นอนของการเมืองระหว่างประเทศ ขณะเดียวกันก็แสวงหาประโยชน์จากจีน ทั้งนี้ การดังกล่าวมี “การทำให้ระบอบชอบธรรม” (regime legitimation) เพื่อคงความชอบธรรมทางการเมืองให้กับ คสช. เป็นปัจจัยกำหนดรูปแบบการปฏิบัตินโยบาย