ประสิทธิผลของโปรแกรมการประยุกต์ใช้ทฤษฎีแรงจูงใจเพื่อป้องกันโรค ต่อพฤติกรรมการป้องกันโรคไข้เลือดออกของนักเรียนชั้นประถมศึกษาตอนปลาย อำเภอเมือง จังหวัดพิจิตร

Abstract

This quasi-experimental study aimed to explore the effectiveness of the protection motivation theory program on preventive behaviors for dengue fever among upper primary school students in Mueng District, Phichit Province. The sample consisted of 66 students divided into 33 students in the experimental group and another 33 students in the control group. The experimental group will receive the program for all 6 activities, namely danger near, let's know the risks, root cause, miraculous herbal red plaster, healthy by ourselves and knowing how to be safe. participated in the seven-week program with a follow-up at week 10, while the control group attended classes according to the normal curriculum. Data were collected by using the questionnaire developed by the researcher. Statistical analysis was performed by using descriptive statistics, independent samples t-test, and one-way repeated ANOVA with the Bonferroni method.

Results showed that after the intervention, the experimental group had statistically significant higher mean score of perceived severity, perceive vulnerability, perceive self-efficacy, perceive response efficacy, and prevention behavior than before and those control group who received normal curriculum (p-value <0.05). Therefore, public health service agency the protection motivation theory program for disease prevention should be used as a policy for implementation in the area. Behavioral adjustment, promotion and surveillance of dengue fever are also encouraged. Including long-term follow-up studies. To encourage the survey of mosquito larvae. and giving advice to encourage students to have effective on preventive behaviors for dengue fever receive equal activities appropriate for their age range

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง เพื่อศึกษาประสิทธิผลของโปรแกรมการประยุกต์ใช้ทฤษฎีแรงจูงใจร่วมกับแรงสนับสนุนทางสังคม ในการป้องกันโรคไข้เลือดออกของนักเรียนชั้นประถมศึกษาตอนปลาย อำเภอเมือง จังหวัดพิจิตร จำนวน 66 คน คัดเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจงตามคุณสมบัติที่กำหนด แบ่งเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม กลุ่มละ 33 คน โดยกลุ่มทดลองจะได้รับโปรแกรมฯ ทั้ง 6 กิจกรรม ได้แก่ ภัยร้ายใกล้ตัว, มารู้จักความเสี่ยงกันเถอะ, ต้นสายปลายเหตุ, ปูนแดงสมุนไพร มหัศจรรย์, สุขภาพดีด้วยตัวเรา และรู้วิธี ย่อมปลอดภัย เป็นระยะเวลา 7 สัปดาห์ และติดตามที่ 10 สัปดาห์ ส่วนกลุ่มควบคุมได้รับการเรียนการสอนตามหลักสูตรปกติของโรงเรียน เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพรรณนา สถิติ Independent t-test สถิติวิเคราะห์ความแปรปรวนเมื่อมีการวัดซ้ำภายในกลุ่มด้วย ทดสอบรายคู่ด้วย Bonferroni

ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มทดลองมีค่าคะแนนเฉลี่ยการรับรู้ความรุนแรงของโรคไข้เลือดออก การรับรู้โอกาสเสี่ยงต่อการเกิดโรคไข้เลือดออก ความคาดหวังในประสิทธิผลของการปฏิบัติของนักเรียน ความคาดหวังในความสามารถของตนเองในการป้องกันโรคไข้เลือดออก และพฤติกรรมการป้องกันโรคไข้เลือดออก สูงกว่าก่อนได้รับโปรแกรม และสูงกว่ากลุ่มควบคุม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p-value <0.05) ดังนั้น ผลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าโปรแกรมการประยุกต์ใช้ทฤษฎีแรงจูงใจเพื่อป้องกันโรค มีผลทำให้พฤติกรรมการป้องกันโรคไข้เลือดออกของนักเรียนชั้นประถมศึกษาดีขึ้น จึงสามารถนำโปรแกรมนี้ไปขยายผลและนำไปใช้เป็นแนวทางในพื้นที่ที่มีลักษณะคล้ายคลึงกัน